بررسی افسردگی، اضطراب و اختلالات اسکلتی- عضلانی در کارکنان بخش های اورژانس بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، یافتن ارتباط میان اختلالات اسکلتی- عضلانی و افسردگی و اضطراب در کارکنان بخش اورژانس بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی (ع.پ.ش.ب) بود. روش بررسی: در این پژوهش توصیفی- تحلیلی، 120 نفر به صورت تصادفی ساده از جامعه ی 600 نفری کارکنان شاغل در بخش-های اورژانس بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه ع.پ.ش.ب در سال 1391 به عنوان نمونه انتخاب شدند. پرسشنامه های اطلاعات فردی- شغلی، اختلالات اسکلتی- عضلانی نوردیک، مقیاس افسردگی مرکز مطالعات همه گیرشناسی (ces-d) و مقیاس اضطراب اشپیل برگر برای گروه نمونه اجرا شد. برای تحلیل داده ها، نرم افزار spss19و روش های آماری (آزمون های t، ضریب همبستگی و تحلیل واریانس یک طرفه) استفاده شد. یافته ها: افسردگی پایین تر و اضطراب آشکار و پنهان بالاتر از حد متوسط بود. ارتباط معنا داری بین اختلالات اسکلتی- عضلانی با افسردگی مشاهده شد. تفاوت معنا داری در «افسردگی» و عدم تفاوت در «اضطراب آشکار» و «اضطراب پنهان» با تأکید بر «عنوان شغلی» و «سطح تحصیلات» مشخص گردید. افراد با وضعیت استخدامی قراردادی از افسردگی بیشتری رنج می بردند. ارتباط معناداری بین افسردگی با اضطراب آشکار و پنهان، همچنین بین اضطراب آشکار و پنهان مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به ماهیت سخت کار در بخش اورژانس، میزان اضطراب آشکار و پنهان کارکنان بالاتر از حد متوسط است. مدیران و پزشکان به علت فشارهای جسمانی کمتر، از افسردگی پایین تری رنج می برند. عدم وجود ارتباط مابین اضطراب (آشکار و پنهان) و عنوان شغلی نشان می دهد که تمامی کارکنان بخش های اورژانس به علت ماهیت تنش زای شغل خود از اضطراب بالایی برخوردارند.